Աշխատանք, որ դարձել է կյանքի ուղեկից

5 սեպտեմբեր 2016, 11:56

Մասնագիտական տոնին իրենց հիշողություններով կիսվում են 30 տարուց ավելի համակարգում աշխատող «Գազպրոմ Արմենիա» ՓԲԸ աշխատողները:

Անահիտ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ

«Գազպրոմ Արմենիա» ՓԲԸ փաստաթղթաշրջանառության կառավարման բաժնի հսկողության ավագ տեսուչ

Գազի համակարգում սկսել եմ աշխատել 22 տարեկանից: Այն ժամանակ արդեն ամուսնացած էի, իսկ ամուսինս 7 տարի էր, ինչ աշխատում էր «Հայգազարդ» արտադրական միավորումում: Ստացել էի էլեկտրատեխնիկի մասնագիտություն և ինձ առաջարկել էին աշխատանք էլեկտրատեխնիկական գործարանում: Բայց, քանի որ ամուսնուս շնորհիվ ունեի որոշակի պատկերացում գազի ոլորտի մասին, ցանկանում էի անպայման աշխատել այդ համակարգում: Ամուսինս, ի դեպ, մինչև օրս աշխատում է գազի համակարգում, նրա աշխատանքային ստաժը գերազանցում է 40 տարին:

Սկսեցի աշխատել լաբորատորիայում որպես ինժեներ—լաբորանտ: Հիշում եմ, երբ ստացա նշանակման հրամանը և տեսա «ինժեներ» ձևակերպումը, անմիջապես դիմեցի ղեկավարությանը, որպեսզի աշխատեմ որպես հասարակ լաբորանտ: Հարցին՝ «ինչո՞ւ միայն լաբորանտ, չէ որ ինժեներ—լաբորանտն ավելի բարձր պաշտոն է», պատասխանեցի, որ միջին մասնագիտական կրթությունս հաշվի առնելով, այդ պաշտոնում աշխատել չեմ կարող: Հիմնարկի ղեկավարը երկար ժամանակ չէր ցանկանում փոխել աշխատանքային կարգավիճակս: Բայց ի վերջո կարողացա համոզել նրան՝ պնդելով, որ ցանկանում եմ հասնել ավելի բարձր պաշտոնի իմ աշխատանքով, ինքս ինձ ապացուցել, որ կարող եմ անել դա:

Այն ժամանակ ծրագրում էի շարունակել աշխատանքս որպես տեխնիկական մասնագետ, այսպես ասած, անմիջական շփում ունենալ գազի հետ: Ցավոք, առողջական խնդիրների պատճառով չկարողացա այլևս աշխատել լաբորատորիայում և անցա գրասենյակային աշխատանքի:

Բայց, այնուհանդերձ, չնայած գործ ունեմ փաստաթղթաշրջանառության, հետ ինձ միշտ համարել ու համարում եմ իսկական «գազավիկ»:

Վյաչեսլավ ԱՍՐԻՅԱՆ

«Գազպրոմ Արմենիա» ՓԲԸ գազատրանսպորտային ցանցերի, ԱԳԼՃԿ-ների, հեղուկ գազի պահեստավորման և գազալցակայանների շահագործման ու սպասարկման բաժնի պետ

Հայաստանի գազի ոլորտում աշխատում եմ 80-ական թվականների վերջից, երբ հայտնի իրադարձությունների պատճառով Բաքվից ընտանիքով տեղափոխվեցինք Երևան: Մինչ այդ երկար տարիներ աշխատել եմ ԽՍՀՄ գազի արդյունաբերության նախարարության համակարգում և առնչություն եմ ունեցել այն ժամանակ Հայաստանում գործող գազի հիմնարկությունների հետ:

Այնպես ստացվեց, որ Բաքվից եկած մի քանի գործընկերներիս հետ հանդիպեցինք «Հայգազարդ» հիմնարկության ղեկավար Գեորգի Թաթարյանի հետ: Այդ ժամանակ «Հայգազարդ»-ը իրականացնում էր խոշոր ծրագրեր 1988 թ. Սպիտակի երկրաշարժից տուժած շրջաններում, և ես սկսեցի աշխատել Լեռնուտում գործող հատուկ ձեռնարկությունում: Այդ ժամանակվանից սկսած անընդմեջ աշխատել եմ գազի ոլորտում, իմ աշխատանքային ստաժը, ես սա հպարտությամբ եմ ասում՝ գերազանցում է 30 տարին:

Ներկայում ղեկավարում եմ «Գազպրոմ Արմենիա»-ի մայրուղային գազատարների, գազի փոխադրման հարցերով զբաղվող ստորաբաժանումը:

Մեր աշխատանքի առանձնահատկության մասին կարող եմ ասել, որ այն ունի ռազմավարական բնույթ, քանի որ մայրուղային գազատարների ցանցը բավականին մեծ է, և մեր աշխատանքն առնչվում է երկրի էներգետիկ անվտանգությանն անմիջականորեն: Բացի այդ, գազափոխադրման համակարգում գործում է նաև Աբովյանի ստորգետնյա գազապահեստարանը: Մեր պարտականությունների շրջանակը բազմաճյուղային է և շատ պատասխանատու: Ինձ հետ աշխատում են գազի ոլորտում երկարամյա, մեծ փորձ ունեցող մարդիկ, որոնց հետ կարելի է լուծել բարդ ու մեծ խնդիրներ:

Կարծում եմ, որ մեր աշխատանքում չափազանց մեծ նշանակություն ունի նվիրվածությունը: Պետք է գիտակցել, որ մեր աշխատանքից է կախված ամբողջ հանրապետության անխափան գազամատակարարման ապահովումը և մեր մասնագիտական գործունեության ընթացքում պետք է ուղղորդվել այս գիտակցմամբ, այս սկզբունքով: Կցանկանայի, որ այս խոսքերս դիտարկվեն նաև որպես խորհուրդ այն երիտասարդ մասնագետներին, ովքեր հետագայում աշխատելու են կամ առաջին քայլերն են անում այս ոլորտում:

Յուրի ՆԱԶԱՐՅԱՆ

«Գազպրոմ Արմենիա» ՓԲԸ գազաբաշխիչ ցանցերի և ներտնային գազասպառման համակարգերի շահագործման ու սպասարկման բաժնի պետ

Ինստիտուտն ավարտել եմ 1975թ.-ին, ստացել ինժեներ-շինարարի որակավորում` «Ջերմագազամատակարարում և օդափոխություն» մասնագիտությամբ: Այն տարիներին գործող կարգի համաձայն բոլորս ըստ մասնագիտական ուղղվածության տեղաբաշխվում էինք պետական կառույցներում համապատասխան աշխատանքի:

Ճակատագրի բերումով իմ երեք տարբեր մասնագիտական ուղղվածության մեջ տեղ գտավ գազի ոլորտը և աշխատանքային առաջին քայլերը սկսեցի կատարել ՀՍՍՀ Գազաֆիկացիայի վարչությունում:

Տարիների ընթացքում, խորանալով մասնագիտական գիտելիքների մեջ ու ընկալելով գազի տնտեսության ոլորտի աշխատանքի նվիրական առանձնահատկությունները՝ վստահորեն կարող եմ շնորհակալություն հայտնել ճակատագրին ճիշտ ընտրության համար: Համակարգում եմ ավելի քան 30 տարի և երբեմն կատակում եմ, որ այս գործը դարձել է իմ կյանքի ուղեկիցը:

Գազի համակարգը բարդ, զգայուն ու մասնագիտական առանձնահատկություններով բնորոշ ոլորտ է, որտեղ բոլոր աշխատակիցները պետք է ունենան մասնագիտական և արագ կողմնորոշման ունակություններ, ինչպես նաև նվիրվածություն՝ բարդ ու չնորմայավորված աշխատաժամանակը սիրով հաղթահարելու համար:

1980թ.-ին տեղափոխվել եմ Երևանի գազի տնտեսության վարչություն և մինչև 1994թ.-ը աշխատելով տարբեր պատասխանատու պաշտոններում՝ առնչվել եմ գազաբաշխման ու ներտնային գազասպառման համակարգերի բոլոր բարդությունների ու առանձնահատկությունների հետ, ինչն ինձ համար դարձավ փորձի ձեռքբերման, ինչպես նաև դրա մեջ մասնագիտական ունակությունների դրսևորման ու հղկման մի ժամանակաշրջան:

90-ական թվականների սկզբին, երբ Հայաստանը գազ չէր ստանում, իսկ համակարգը գրեթե չէր գործում, ստիպված անցա այլ աշխատանքի, ինչը ինձ համար շատ ցավալի էր: Սերը և կարոտը մասնագիտության հանդեպ 2004թ.-ին ինձ նորից վերադարձրեց հարազատ օջախ: Եվ եթե մինչ այդ իմ աշխատանքային պատասխանատվության ոլորտում էր միայն Երևանի գազաբաշխիչ ցանցը, ապա հիմա մեր ստորաբաժանումը զբաղվում է ամբողջ հանրապետության գազաբաշխիչ ցանցի շահագործման հարցերով: Բնականաբար, ավելացել է աշխատանքի ծավալը և պատասխանատվությունը, բայց ավելացել է նաև իմ եռանդն ու սերը աշխատանքի նկատմամբ:

Հպարտությամբ կարող եմ ասել, որ ես` բոլոր գործընկերներիս պես, գազի համակարգի և մասնագիտության նվիրյալներից եմ:

Մայիս ԱՅՎԱԶՅԱՆ

Աբովյանի ԳՍՊԿ օպերատիվ արտադրական ծաայության պետ

Ստացել եմ մասնագիտական կրթություն, ավարտել եմ Ալ.Թամանյանի անվան շինարարական տեխնիկումի գազային տնտեսության բաժինը: Ուսումն ավարտելուց մեկ տարի առաջ՝ 1971 թ. սկսել եմ աշխատել որպես օպերատոր մայրուղային գազատարների Երևանի շրջանային վարչությունում: Աբովյանի ստորգետնյա գազապահեստարանում աշխատում եմ 1978 թ—ից: Գազի համակարգում եմ շուրջ 45 տարի, ընդ որում՝ անընդմեջ:

Ինչո՞ւ ընտրեցի այս մասնագիտությունը: Այն տարիներին Հայաստանում գազաֆիկացումը նոր էր սկսվել, և ես համարեցի, որ այդ ոլորտը հեռանկարային է, իսկ աշխատանքն ինձ համար լինելու է հետաքրքիր: Բացի այդ, գիտակցում էի, որ գազաֆիկացումը մեծ նշանակություն ունի երկրի համար, որ դրա շնորհիվ լուծվելու են հազարավոր մարդկանց կենցաղային խնդիրներ, և այդ գործում կունենամ իմ փոքր ներդրումը: Համակարգում անցկացրած տարիները ապացուցեցին, որ մասնագիտության ընտրության հարցում չեմ սխալվել, ինձ այլ ոլորտում չեմ տեսնում: Հպարտությամբ կարող եմ ասել, որ որպես մասնագետ միշտ գնահատված եմ եղել, ունեմ բազմաթիվ պատվոգրեր ու շնորհակալագրեր:

Սիրում եմ աշխատանքս, չնայած որ այն դժվար է ու ծանր, քանի որ գործ ունենք մեծ ծավալով պահեստավորված գազի հետ, և օր ու գիշեր պետք է անել այնպես, որպեսզի չլինեն վթարային իրավիճակներ: Մյուս կողմից՝ ստորգետնյա գազապահեստարանը ռազմավարական նշանակության կառույց է, մեծ դերակատարում ունի էներգետիկ համակարգում, ինչը կրկնապատկում է մեր պատասխանատվությունը:

Եվ նորից պետք է շեշտեմ, որ չնայած դժվարություններին ու պատասխանատվությանը, սիրում եմ իմ գործը ու հպարտ եմ, որ աշխատում եմ գազի համակարգում:

Գեորգի ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Աբովյանի ԳՍՊԿ գազաճնշակային ծառայության պետ

1972 թ. ավարտել եմ Ալ.Թամանյանի անվան շինարարական տեխնիկումը, ստացել գազի համակարգերի շահագործողի մասնագիտություն: Նույն թվականին գործուղվել եմ աշխատանքի Երևանի մայրուղային գազատարների վարչություն՝ որպես օպերատոր: Աբովյանի ԳՍՊԿ—ում աշխատում եմ 1976 թ—ից, եղել եմ կարգավար, այնուհետև ստանձնել եմ ավագ ճարտարագետի պաշտոնը: Իսկ 95 թ—ից մինչև հիմա աշխատում եմ որպես ԳՍՊԿ գազաճնշակային ծառայության պետ:

Ինչ՞ կարող եմ ասել մեր աշխատանքի մասին: Այն առաջին հերթին պահանջում է մեծ պատասխանատվություն, մասնագիտական բարձր ունակություններ: Գազապահեստարանում ընդհանրապես և գազաճնշակային արտադրամասում մասնավորապես, պատահական մարդիկ աշխատել չեն կարող, սա պրոֆեսիոնալների և նվիրյալ մասնագետների տեղ է: Նվիրյալ, քանի որ աշխատանքը բարդ է և ծանր. արտադրամասում գազաճնշակների աշխատանքի ժամերին շատ բարձր աղմուկ է, բարձր ջերմաստիճան, գործ ունենք տեխնոլոգիական գազի 120 մթնոլորտից բարձր ճնշման հետ: Եվ այս պայմաններում իրենց գործը պատշաճ մակարդակով կարող են կատարել միայն աշխատանքին նվիրված և հաստատակամ մարդիկ:

Կա ևս մեկ այլ կարևոր գործոն, դա՝ կոլեկտիվ, միասնական աշխատանքի գիտակցումն է: Արտադրամասում շահագործվում են գազաճնշակներ, դրանք շատ բարդ և միաժամանակ ժամացույցի նման զգայուն մեխանիզմներ են, որոնք պետք է աշխատեն, ինչպես ասում են, շվեյցարական ժամացույցի պես: Հպարտությամբ կարող եմ ասել, որ մեր մասնագետները, ովքեր տարիներ շարունակ աշխատում են արտադրամասում, կարողացել են ապահովել անխափան շահագործում:

Օգտվելով առիթից՝ ցանկանում եմ նշել, որ այսօր մեզ հետ, մեր կողքին կան երիտասարդներ, ովքեր մեծ սեր ունեն այս գործի նկատմամբ, ունեն լավ ներուժ, և հանգիստ եմ այն առումով, որ այս բարդ կառույցը՝ գազապահեստարանը, հետագայում լինելու է ապահով ձեռքերում:

Վարուժան ՀԱԿՈԲՅԱՆ

«Գազպրոմ Արմենիա» ՓԲԸ տեխնիկական տեսչության և գազի վերահսկողության բաժնի պետի տեղակալ

Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի ջերմագազամատակարարում և օդափոխություն բաժինը 1976 թ. ավարտելուց հետո երկու տարի աշխատել եմ ԽՍՀՄ գունավոր մետալուրգիայի նախարարության համակարգում, այնուհետև տեղափոխվել և մինչև օրս աշխատում եմ Հայաստանի գազի համակարգում: Շուրջ 40-ամյա աշխատանքային գործունեության ընթացքում աշխատել եմ համակարգի գրեթե բոլոր ոլորտներում՝ ճարտարագետից մինչև հանրապետական արտադրական միավորման գլխավոր ճարտարագետ, մասնագիտական ուսումնական կենտրոնի դասախոսից մինչև «Հայգազ» ՍՊԸ շահագործատեխնիկական վարչության պետ:

Ինձ համար կարևոր է այն, որ աշխատանքս, մասնագիտական ունակություններս միշտ եղել են պահանջված ու գնահատված, ունեմ էներգետիկայի նախարարության և գերատեսչական բազմաթիվ պատվոգրեր ու շնորհակալագրեր: Որպես համահեղինակ մասնակցել եմ գազի ոլորտում գործող բազմաթիվ իրավական ակտերի, տեխնիկական ղեկավարող փաստաթղթերի մշակմանն ու խմբագրմանը:

Աշխատանքիս ամենածանր և միաժամանակ ամենաբեղմնավոր շրջանը 1990-2000-ական թվականներն էին, երբ անհրաժեշտ էր ոտքի կանգնեցնել Հայաստանի գազի տնտեսությունը, վերականգնել գազամատակարարումը և գրեթե զրոյից սկսել երկրի գազաֆիկացումը, որի անմիջական մասնակիցն եմ եղել: Առանց չափազանցնելու կարելի է փաստել, որ դա համաշխարհային պրակտիկայում աննախադեպ օրինակ է:

Ներկայում աշխատում եմ գազի համակարգի տեսչական բնագավառում և կարող եմ ասել, որ սա ամենակարևոր ոլորտներից է, քանի որ մեր աշխատանքն առնչվում է գազամատակարարաման անվտանգության ապահովման հետ, պարզ ասած՝ մարդկանց անվտանգության հետ: Ինչպես սակրավորների դեպքում, այնպես էլ մեր աշխատանքում սխալվելու իրավունք չունենք: Ես իսկապես մեծ բավականություն եմ ապրում, երբ տեսնում եմ, որ նաև մեր ջանքերի շնորհիվ տարեցտարի նվազում են վթարային իրավիճակները:

Վերանայելով համակարգում իմ անցած ճանապարհը, հասկանում եմ, որ աշխատանքը դարձել է կյանքիս անբաժանելի ու ծանրակշիռ մասը: Երեխաներս, այդ թվում դուստրս, նույնպես աշխատում են գազի համակարգում, և կատակով, բայց միաժամանակ ուրախությամբ կարող եմ ասել, որ ես՝ «գազավիկների դինաստիայի» հիմնադիր եմ: